Naturalny olejek eteryczny kajeputowy pozyskiwany jest na drodze destylacji parowej ze świeżych liści i gałązek drzewa kajeputowego (Melaleuca leucadendron), które występuje na terenie Australii i Archipelagu Malajskiego. Zapach olejku jest intensywny i kamforowy, o lekko owocowym aromacie. Przypomina olejek eukaliptusowy; oba te olejki charakteryzują się bardzo wysoką zawartością 1,8 – cyneolu, nazywanego zamiennie kajeputolem i eukaliptolem, w zależności od pochodzenia. Olejek kajeputowy jest szeroko stosowany w ludowym lecznictwie Wschodu. W Indonezji to remedium na oparzenia, skurcze, choroby skóry, bóle głowy i zębów. W Laosie, Kambodży i Wietnamie leczy się nim reumatyzm, zapalenia stawów oraz przeziębienia. W Malezji zaś stosuje się go na żołądek, podczas malarii oraz jako środek przeciwbólowy. Jako silny antyseptyk, przyspiesza gojenie się ran i jest niezwykle skuteczny w kuracjach infekcji dróg oddechowych. Inhalacje parowe z jego dodatkiem wspomagają leczenie zapalenia zatok, przeziębień, grypy. Olejek wykazuje działanie przeciwbakteryjne (w kierunku bakterii Diplococcus pneumoniae, Enterococci, Escherichia coli, Klebsiella) oraz przeciwgrzybicze (Candida albicans). Delikatne masaże wzbogacone olejkiem kajeputowym przynoszą ukojenie podczas bolesnych miesiączek, bóli reumatycznych i artretycznych, z racji na jego właściwości rozkurczowe i przeciwbólowe. Przydatny jest również w kuracjach żylaków oraz hemoroidów, ponieważ działa obkurczająco na naczynia krwionośne. Jego główny składnik, 1,8-cyneol, występuje w ponad 200 olejkach eterycznych, zwykle w stężeniu poniżej 10%. Najwyższe stężenie osiąga w olejku eukaliptusowym (np. Eucalyptus globulus 65,4 – 83,9%), olejku Niaouli (55 – 65%), olejku z liścia Ho (56,7 – 63,7%) oraz kajeputowym (41,1 – 70,8 %). 1,8-cyneol jest tzw. promotorem przejścia, czyli powoduje wzrost przenikania substancji przez skórę. Kiedy dodamy olejek kajeputowy do maści leczniczej lub kosmetyków, wzmocni on ich działanie. Donosowe wkroplenie 1,8-cyneolu u dzieci w wieku do czterech lat jest toksyczne i może zakłócać oddychanie. Nie należy więc stosować olejku kajeputowego w obecności małych dzieci.

Naturalny olejek eteryczny palmarozowy pozyskiwany jest z trawy palczatki imbirowej (Cymbopogon martinii), uprawianej na terenie Indii i Nepalu. Należy ona do tej samej rodziny, co trawa cytrynowa (Cymbopogon citratus), palczatka szczetna (Cymbopogon nardus) i palczatka jawajska (Cymbopogon witerianus). Zapach olejku jest cytrynowo-kwiatowy, przypominający aromat róży i geranium, co spowodowane jest wysoką zawartością geraniolu (powyżej 80%). Zdarza się, że używany jest do fałszowania znacznie droższego olejku różanego. Wykazuje silnie antybakteryjne działanie, sprawdza się jako składnik naturalnego dezodorantu oraz środek do pielęgnacji skóry z trądzikiem i lekkimi skaleczeniami. Dodatkowo, reguluje wydzielanie sebum oraz stymuluje wzrost i odnowę komórek skóry, docenią go zatem osoby z dojrzałą cerą. Kąpiele i masaże z dodatkiem olejku palmarozowego polepszają stan skóry i nadają jej cudowny, różany zapach. Olejek ma łagodne działanie i jest odpowiedni do cery wrażliwej. Działa odstraszająco na owady, a stosowany przy ugryzieniach i użądleniach przynosi ukojenie.

Naturalny olejek eteryczny czosnkowy pozyskiwany jest z czosnku zwyczajnego (Allium sativum), byliny pochodzącej z Azji Środkowej, a uprawianej praktycznie na całym świecie. Czosnek stosowany i czczony był już w starożytnej Grecji i Egipcie, a jego historia sięga przynajmniej do czasów babilońskich (2000 lat p.n.e.). W średniowieczu wierzono, że czosnek chroni przed wampirami i złymi mocami. Jako roślina lecznicza stosowany jest od kilku tysięcy lat, a badania przeprowadzone w XX i XXI wieku potwierdzają jego skuteczność. Nie bez powodu mówi się o czosnku, jak o naturalnym antybiotyku. Do aktywnych składników olejku czosnkowego należą między innymi allistatyna czy garlicyna, które wykazują działanie antybiotyczne, ale nie zabijają pożytecznych dla nas bakterii, jak robią to syntetyczne antybiotyki. Czosnkowy olejek eteryczny to prawdopodobnie najsilniejszy antyseptyk ze wszystkich znanych nam olejków. Charakteryzuje go bardzo intensywny zapach, który jest trudny do zniesienia przez wiele osób i dlatego nie jest chętnie stosowany w aromaterapii. Wspaniale sprawdzi się jako środek wspomagający leczenie schorzeń skórnych wszelakiego pochodzenia (trądzik, grzybice, zapalenia skóry pochodzenia bakteryjnego). Kąpiele, bądź nasiadówki z jego dodatkiem przyniosą ulgę przy powracającym zapaleniu pęcherza. Inhalacje z jego dodatkiem wspomogą leczenie infekcji dróg oddechowych, natomiast silny zapach specyfiku może sprawić, że nie każdy się zdecyduje na taką kurację.

Czarny świerk to drzewo zazwyczaj znajdowane w mokrych, bagnistych obszarach, gdzie drzewa potrafią dorosnąć do 15 metrów. Można go rozpoznać po ciemno-purpurowych szyszkach i „szczupłym” pokroju. Olejek ze świerka czarnego jest doskonałym wsparciem dla układu oddechowego w przypadku kaszlu, zatkanego nosa i zatok. Korzystnie wpływa także na obolałe i zmęczone mięśnie, dlatego warto wykorzystać go w masażu. Olejek ten przynosi nie tylko korzyści dla ciała, lecz także dla umysłu i ducha. Jego zapach opisywany jest jako „uziemiający”. Pomaga zatrzymać rozbiegane myśli, ułatwia skupienie i dodaje spokoju. Może być wspaniałym narzędziem sprzyjającym medytacji albo sposobem na ukojenie nerwów w chwilach napięcia i zdenerwowania. Świerk czarny był istotnym elementem tradycyjnej medycyny Indian Północnej Ameryki. Wykorzystywano wszystkie jego części: igły, młode pędy, korę, korzenie, szyszki i żywicę. Herbata z kory stanowiła remedium na kamienie nerkowe. Żywica była opatrunkiem na rany. Wywarami z korzeni leczono bóle brzucha, wywary z igieł i młodych pędów stosowano w infekcjach układu oddechowego, a wywarami z szyszek zatrzymywano biegunkę.